די בעל־הביתטע איז אַזױ חוצפּה, װײַל זי איז זיכער, אַז זי װעט דאָס אַלץ אַרױפֿטאָן. און אפילו זי וועט עס קריגן אין מויל, וועט זי זיך נישט אויפרעגן. האָט דער נעגער אַרײַנגעטאָן די בלאָנדע כלב אין שטײַג, און זי דאַן געטרונקען פֿון זרעמען ― זאָל זי געדענקען, װי אַזױ זי זאָל זיך פֿירן אין דעם בעל־הבית.
פילע פרויען טאָן מער ווי דאָס ווען זיי זענען אַליין מיט זיך. אבער די קאַנטרייווד כּללים טאָן ניט לאָזן זיי צו אָפּרוען מיט אַ שוטעף. נישט אומזיסט זאָגן זיי, אַז אַ קלוגע פרוי האָט עס אין קאָפּ, אַ נאַר האָט עס אין מויל. איך קען אפילו מענער וואָס אָפּוואַרפן קאטעגאריש אזעלכע פרייהייטן.
איך וויל דיר